Ayrılığın havası çarpar yüreğine ve hüznün hükmünü giyer yüreğin. Vaktin esaretindeki nasibin, küskünlüğüne akar yalnızlık. Damarına basmadan yalnızlığın, usulca geçerken yanından, sevdanın fısıltılarını işitir tefrikanın ayakçıları. Gönüldeki sükutun sessiz çığlıklarını, yalnızca ölüm işitir.

Sensizliğin karanlığına vurulduktan sonra nasibin aydınlığını hiç istemedim. Zamanın ürküten ayak sesleri, her adımında bir umut daha eksiltir yüreğimden. Durgun mısraların, çağlayan anlamları vardı. Lakin o dalgalar, vurmaz artık gönül kıyına.

Aşk, kağıttan bir gemisiydi yüreğimin. Senden önce yüreğim bilmezdi denizleri, senden sonra da yüzdürecek bir kıyısı olmadı. Yolum sensiz düzlükte, ben ise senin yokuşuna Meftûnum..