Sahil-i Selamete kavuşacak mıyım? Bu soru, beni Aşk’ta var kılmaya yetiyor. Çünkü bu endişe, özlemidir kavuşmanın. Aşk, beni de kucaklar mı, bilinmez. Bu bilinmezlik, asıl kıymetidir muhabbetin. Mamafih, görmeden sevmek: Aşkıma en büyük delildir. Şifası vuslatta aranmaz ayrılığın. Dağların ardını uyandırmaya hevesliyim. Niyetimde samimiyim. Çünkü bilirim ki, seni aramaktır Aşk, sana kavuşmak değil.

Bir adı yok Leyla ve Mecnun gibi. Tanımı bende değil. Hayali gözümde ama gözler önünde değil. Gözlerimi, sözlerimle ovalamadan ona kavuşamam. Bu pus, beni Hiç’ten içe taşıyor. Koşmalıyım, nefeslenecek zaman yok. Çünkü kaybedersem Aşk’ı, kesilecek bir nefesimde kalmayacak. Bana dönmek, sınırlarca değil. Dilimin ucundaki kadar yakın, hatırlayamadığım kadar uzak.

Uyanmaktan korkmayınca, bir düşün kırıklığı da daha az yakıyor canımı. Yeryüzünün kirini, gökyüzünün saflığıyla temizliyorum. Akla karanın arasında, ortada kalmanın tehlikesi, Orta Çağ’ın rahmetini gücendiriyor. Kökünden ayrılan dal, çürümeye mahkum. Zihinlerdeki bu soysuzluk canımı acıtıyor. O herkesler paradoksundan kaçış, beni daha hızlı taşıyor varoluş iklimine.

Güzele meyledip, güzelden sürüldüm. Büründüm ehline Aşk’ın. Cehlinde ziyadesiyle harcandım. Çamurlaşan Adem’in bataklığına, bir nefes düştüm, bende bulandım. Bizdeki kalp, acı çekmekle muktedir. Çünkü cefa, Aşk’ın en güzel sevmesidir.  Bir diken kanatsa yaramı, gülden bildiğimden susuyorum. Aşk, öyküsünü yakındır yazmaya. Safım belli, bekliyorum.